Κυριακή, 10.45. Κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης. Άλλος μετράει τις μέρες για να απολυθεί από το στρατό και κάποιος άλλος περιμένει να «σπάσει» την αντίστροφη καταμέτρηση της περιβόητης «κατοστάρας» που οδηγεί στις Καλοκαιρινές διακοπές.
Κυριακή, 10.45. Κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης. Άλλος μετράει τις μέρες για να απολυθεί από το στρατό και κάποιος άλλος περιμένει να «σπάσει» την αντίστροφη καταμέτρηση της περιβόητης «κατοστάρας» που οδηγεί στις Καλοκαιρινές διακοπές. «Η απλότητα της μέρας ίσως βρίσκεται στο υστερόγραφο της εβδομάδας» σκέφτεται φωναχτά ένας σοφιστικέ τριαντάρης, απευθυνόμενος στην όμορφη μελαχρινή σερβιτόρα. Το μόνο που διασχίζει τον γεμάτο μπλε, καθαρό ουρανό είναι δύο νοητές, άσπρες γραμμές αεροπλάνου που διαγράφουν μια παράλληλη πορεία αντάξια της στιγμής! Η απλότητα της είναι τόσο όμορφη που διεγείρει τις αισθήσεις.
Άλλη μια ηλιόλουστη Κυριακή έχει ξεκινήσει και το πρωινό χαρμόσυνο κελάηδισμα των πουλιών συντροφεύει με ήχο καταπραϋντικό την διαρκώς αυξανόμενη διάθεση για σημερινή μαγειρική. Ο αχνιστός εξαιρετικός
#Σμυρναίικος στέκεται αφορμή για ένα απόσταγμα εμπειρίας. Σήμερα, μπροστά στην μοναδική γεύση του, καθρεφτίζονται περήφανα τα δύο μεγάλα φλυτζάνια που γλύφει δυναμικά η αντανάκλαση του Ανοιξιάτικου, πεντακάθαρου, μαγευτικού, Αττικού ουρανού. O διάλογος που ακολουθεί, ανάμεσα στη Δάφνη και τον Κώστα στα έξω τραπεζάκια του ψαγμένου καφενείου, χαρακτηρίζεται από πλούσιο άρωμα:
-Αυτή η σχέση που έχουμε αναπτύξει, είναι από αυτές που δε θα άλλαζα! Να… όπως η καθημερινή συνήθεια με τον καφέ μου. Μια σχέση διαρκούς έρωτα, δίχως προκαθορισμένη ώρα!
-Κώστα, τι να πω! Δεν το περίμενα ποτέ…. Είναι αρκετός ο ενθουσιασμός που καμιά φορά με τρομάζει, καθώς με παρασύρει.
-Δάφνη, τα λόγια είναι περιττά… Οι πράξεις, οι στιγμές και τα συναισθήματα μετράνε! Μην το ψάχνεις…
-Μμμ! Ωραία ιδέα.
-Μπουτάκια κοτόπουλου με μέλι, λεμόνι, μοσχοκάρυδο και φρέσκα μυρωδικά. Φέρνει λίγο από μια συνταγή που είχαμε κάνει στο σεμινάριο του Αλέξανδρου. Θυμάσαι; Από τις πρώτες μας εξόδους… Τι λές;
-Φανταστικά! Αυτό που «μυρίζομαι» είναι ότι η – υπόθεση Κυριακή – σηκώνει δεύτερο
#Σμυρναίικο. Πάμε σπίτι. Εγώ θα αναλάβω τον καφέ και την προετοιμασία των υλικών της συνταγής.
-Φύγαμε!
-Θα φωνάξουμε κανέναν άλλον;
-Χμ! Ναι. Αυτούς που έχουμε να δούμε καιρό και μας είναι πολύτιμοι!
-Την μητέρα σου και τον πατέρα μου δηλαδή…
-Τελείωσε. Μ΄ έχεις μάθει!
-Ω ναι! Δεν είναι κακό αυτό.
-Όχι βέβαια. Όπως κακό δεν είναι και το άκρως συμπαθητικό σύγχρονο καφενείο που ήρθαμε. Έχει και
#Σμυρναίικο… Τι άλλο θες!
-Ξέρεις!
