Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις την μαγειρική με απλές λέξεις. Εκτός αν υπάρχουν μυρωδιές που σε «στέλνουν» με την εικόνα που φαντάζεσαι! Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα τη στιγμή της γεύσης. Σαν κι αυτή τη διαχρονικότερη γαλατόπιτα ever που θυμήθηκα και έφτιαξα τις προάλλες με το Φύλλο Κρούστας #Pillsbury να μη θρυμματίζεται καθόλου – με τίποτα όμως – …
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις την μαγειρική με απλές λέξεις. Εκτός αν υπάρχουν μυρωδιές που σε «στέλνουν» με την εικόνα που φαντάζεσαι! Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα τη στιγμή της γεύσης. Σαν κι αυτή τη διαχρονικότερη γαλατόπιτα ever που θυμήθηκα και έφτιαξα τις προάλλες με το Φύλλο Κρούστας #Pillsbury να μη θρυμματίζεται καθόλου – με τίποτα όμως – .
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Όταν η κανέλα κύλησε με κατεύθυνση τη ζάχαρη, τότε μια απίστευτα δυνατή εμπειρία γεύσης ήταν η αφορμή για τη συγκεκριμένη συνταγή. Ήμουν μικρός, κοντά στα δέκα, παίζοντας μπάλα στην πλατεία του χωριού. Ένα σουτ που έμελε να είναι ο… σταθμός αυτής της εξαιρετικής γαλατόπιτας, αναστάτωσε προς στιγμήν το προαύλιο στο σπίτι της γιαγιάς. Με τα γόνατα μου να τα αισθάνομαι γδαρμένα και το πρόσωπο μου φοβισμένο, πήρα το θάρρος να της ζητησω συγνώμη! Έπρεπε άλλωστε να πάρω πίσω την χιλιοπαιγμένη μπάλα. Στην αρχή, μου φάνηκε εκνευρισμένη. Πολύ γρήγορα όμως, ένα αγγελικό γιαγιαδίστικο χαμόγελο εμφανίστηκε δειλά δειλά. «Περίμενε, να σου δώσω ένα κομμάτι πίτα… Αλλά θα πας σπίτι σου τώρα. Είναι δυόμισι το μεσημέρι και δεν πρέπει να κάνουμε φασαρία τέτοια ώρα», ήταν τα λόγια της. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να απαντήσω καταφατικά, δίχως να την αντικρίσω στα μάτια, τρέχοντας γρήγορα…
Μετά από χρόνια γύρισα στη συγκεκριμένη πλατεία για ένα τηλεοπτικό γύρισμα. Δεν είχα ξεχάσει ποτέ αυτό το συνειρμικό «καρέ» της ζωής που στάθηκε ικανό για να ακολουθήσω τον ενθουσιαμό και την περιέργεια μου για την μαγειρική. «Πρέπει να τη βρω, να πάρω τη συνταγή», έλεγα συνέχεια από μέσα μου. Για καλή μου τύχη η γιαγιά με θυμήθηκε, καθώς με… περίμενε στο ίδιο ακριβώς σκηνικό – λες και δεν πέρασε μια μέρα – ! Με τα πολλά, της ζήτησα να μου δώσει εκείνη την ιστορική συνταγή. «Ξεχνιέσαι αγόρι μου; Εμ, δεν ξεχνιέσαι…». Κάπου εκεί σκέφτηκα την επική φράση «βάλτο αγόρι μου» αλλά το μυαλό μου είχε ήδη καταστρώσει την «πειραγμένη» new age λεπτή και τραγανή γαλατόπιτα με Φύλλο Κρούστας #Pillsbury. Δε γινόταν, έπρεπε να της «κλέψω» την αυθεντική εκτέλεση.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ακολουθούσα τον ενθουσιασμό μου για την… μπάλα πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα. Όμως η αγάπη για την μαγειρική φαίνεται πως παρουσίασε (ενεργητικό) στο ισοζύγιο επιλογών της ζωής. Κάνε focus στην απόλαυση. Τίποτα άλλο!
