Ανοιξιάτικες Ορθοπεταλιές

Η υποψία της συνταγής για το δικό μου Κυριακάτικο στιφάδο, που όμως εξελίχθηκε απρόσμενα σε μια Ανοιξιάτικη ιστορία, ξεκίνησε κάπως έτσι όπως θα σας τη διηγηθώ παρακάτω. Βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη την προηγούμενη εβδομάδα για δουλειά, όταν μου ήρθε μια αναπάντεχη όρεξη για ποδήλατο στην απέραντη παραλία της νύφης του Θερμαϊκού…! 

 

«Από το αμήχανο, μεγάλης διάρκειας, χειμερινό γκρι τοπίο στο ηλιόλουστο καθαρό γαλάζιο», άκουσα έναν παππού να μιλάει δυνατά στο κινητό του! Οι ανοιξιάτικες ορθοπεταλιές τροφοδότησαν μνήμες και αισθήσεις, ήχους, εικόνες και μυρωδιές για το βήμα παραπέρα. Αυτό, προς το Καλοκαίρι, με την ψευδαίσθηση ότι τα πάντα έχουν μια διαφορετική χροιά. Ούτε καλοκαιρινή αλλά ούτε και χειμερινή! Μια εποχή – σταθμό – για το μετέπειτα… 

 

Με τον ήλιο να λούζει ωραία την «ποδηλατάδα» μου, σταμάτησα μπροστά σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Η ώρα ήταν έντεκα ακριβώς. Τι ωραία εικόνα, σκέφτηκα! Κατευθείαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, μου μπήκε να πιω καφέ. Η όρεξη για Σμυρναίικο, ήταν έντονα ζωγραφισμένη! Οι γρήγορες κινήσεις στο ποδήλατο συνόδευαν το «μπρίκι» με το αγαπημένο μου χαρμάνι να σιγοψήνεται. Η εικόνα δεν έλεγε να ξεκολλήσει με τίποτα – είχε στρογγυλοκαθίσει στο πλάτος του μυαλού – και το μόνο που λίγο ταρακούνησε τα… νερά ήταν η αυθόρμητη έμπνευση για το απόλυτο στιφάδο! 

 

Για μερικά λεπτά, σιγοτραγουδούσα μαζί με την Florence & The Machine! Ότι πιο ανοιξιάτικο υπήρχε σε μουσικό «χαλί» το άκουγα εκείνη τη στιγμή. Η μουσική με παρέσυρε, καρφώνοντας το βλέμμα μου στην ψηλότερη χιονισμένη κορυφή του Ολύμπου, μέχρι που μια μικρή εντυπωσιακή πασχαλίτσα κόλλησε στο αριστερό χέρι! Η χαρά της Κυριακής που βιαστικά προαναγγέλει το… Πάσχα. Οικογένειες παντού, διάθεση χαρούμενη, σχεδόν λυτρωτική. Ίσως να είναι από τις βόλτες που δε θέλω να τελειώσει ο δρόμος… Νιώθω το ποδήλατο να με πηγαίνει από μόνο του κι εγώ να «πετάω»! 

 

Σκέφτηκα, εκεί που συμπλέουν και καταλήγουν τα χρωματιστά επίπεδα της δικής μου Άνοιξης, να φτιάξω το πλέον πολύχρωμο στιφάδο με μεράκι, στυλ και πολύ μεγάλη δόση Κυριακής! Δεν ξέρω ποιο από τα δύο θα έκλεβε την παράσταση της γεύσης – οι μοσχαρίσιες μπουκίτσες ή τα καλοκαθαρισμένα κρεμμυδάκια που είχαν μια πρόσθετη γλύκα λόγω των φρέσκων υλικών – . Η πινελιά που θα βάλω κατά την εκτέλεση για τους αγαπημένους μου, είναι φυσικά αυτή που «καδράρει» πεισματικά στη φωτογραφία της συνταγής, με τον Σμυρναίικο να παραμονεύει για τρομερή εντύπωση – και δεν έχει άδικο – . 

 

Η αλήθεια είναι πως έχω ραντεβού μαζί του σε λίγη ώρα. Απλώς, δεν το ξέρει ακόμη… Πάλι κατάφερε να ξεχωρίσει με το ίδιο το vibe της Κυριακής – είχε δεν είχε – που λένε! Από την άλλη, σήμερα η Κυριακάτικη Συνταγή, διακρίνεται από ένα μοναδικό προφίλ σαν να βάζει τις βάσεις για μια κατηγορία από μόνη της… Έτσι όπως τη γευόμασταν σε μικρότερη ηλικία από τις μαμάδες. Σας θυμίζει κάτι; Ναι, είναι κυριακάτικος εθισμός! Να κεράσω;