11. 10 το πρωί, σε μια Κυριακή σαν τις άλλες. Ή μήπως όχι; Αλήθεια τι μπορεί να μας πει ακόμη ένας καφές; Ο Σμυρναίικος δεν είναι ακόμη ένας καφές. Είναι ένας επεξεργασμένος, γευστικός πειρασμός που διακρίνεται στην ιδιαίτερη και ποιοτική κατηγορία – να παίζει μόνος του –. Σαν το νοσταλγικό πινγκ-πονγκ από ξεθωριασμένες, ενίοτε ρετρό αναμνήσεις, αλλά με ζωντανό ηχόχρωμα ανάμεσα στην ιστορία της Αφροδίτης και του Πέτρου. Η συνέχεια επί της… οθόνης…
11. 10 το πρωί, σε μια Κυριακή σαν τις άλλες. Ή μήπως όχι; Αλήθεια τι μπορεί να μας πει ακόμη ένας καφές; Ο Σμυρναίικος δεν είναι ακόμη ένας καφές. Είναι ένας επεξεργασμένος, γευστικός πειρασμός που διακρίνεται στην ιδιαίτερη και ποιοτική κατηγορία – να παίζει μόνος του –. Σαν το νοσταλγικό πινγκ-πονγκ από ξεθωριασμένες, ενίοτε ρετρό αναμνήσεις, αλλά με ζωντανό ηχόχρωμα ανάμεσα στην ιστορία της Αφροδίτης και του Πέτρου. Η συνέχεια επί της… οθόνης:
Αφροδίτη: «Τι ωραία φωτογραφία αυτή, τώρα που την ξαναβλέπω! Μου βγάζει όντως ένα Κυριακάτικο θέμα. Σαν αυτό της συνταγής.
Κυριακάτικη Συνταγή, αφού το λέει κιόλας… Την είχα δείξει στη μαμά μέσα στην εβδομάδα και καταενθουσιάστηκε! Συνειδητοποίησε πως είχε πολύ καιρό να κάνει χοιρινό λαιμό με πράσα».
Πέτρος: «Αλήθεια; Ωραία! Για πες, τι θυμάσαι από τις παιδικές σου Κυριακές;»
Αφροδίτη: «Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι πως δεν θυμάμαι τον πατέρα μου στο σπίτι. Ήταν απών στο Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι. Έφευγε με την μπουκιά στο στόμα… Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας! Τσιμπούσε κάτι στα γρήγορα, πολλές φορές μέσα από την κατσαρόλα της μαμάς. Έπινε ένα γρήγορο τσιπουράκι και κατά τις δύο ήταν ήδη φευγάτος»!
Πέτρος: «Σοβαρά ε; Είναι δικός μου! Τελείωσε. Για συνέχισε…»
Αφροδίτη: «Η μπάλα ήταν η δεύτερη αγάπη του. Καταλαβαίνεις τη ζήλια και το παράπονο της μάνας! Δεν είχε και άδικο. Ήταν κάπως υπερβολικό. Όμως, όπως κάθε –ερωμένη – έτσι κι αυτή, είχε τη γλύκα της»!
Πέτρος: «Ενδιαφέρον, για πες τι εννοείς…»
Αφροδίτη: «Αυτή τη γλύκα του την αναγνωρίζω! Κάθε πρωί Κυριακής θα πίναμε καφέ μαζί. Μάλιστα, του άρεσε να με βλέπει να σιγοψήνω τον… πολλά βαρύ μέτριο! Έτσι τον προτιμούσε. Έτσι θα μάθαινα στην πορεία να τον απολαμβάνω κι εγώ. Για πολύ καιρό μου έλειπε είναι η αλήθεια, γιατί δεν μπορούσα να βρω εκείνη τη μεστή, σύνθετη γεύση που έχει ο
Σμυρναίικος κατά το βρασμό του»!
Πέτρος: «Είναι μια κατηγορία από μόνος του. Όπως ο πατέρας σου! Ωραίες απόκρυφες μνήμες που ξεπετάγονται γουλιά γουλιά… Πάντως, έχεις δίκιο! Είναι τόσο όμορφο αυτό που αισθάνθηκες. Και όλα αυτά, παρέα με το φλυτζάνι που… γράφει ιστορία! Τι σου είναι το ποδόσφαιρο όμως, ε;»
Αφροδίτη: «Όντως! Θα έλεγα και κάτι άλλο… Τι σου είναι το παθιασμένο κόλλημα. Σαν τον Σμυρναίικο ένα πράμα»!
Πέτρος: «Πάμε για χοιρινό λαιμό με πράσα λές;»
Αφροδίτη: «Ναι, πάμε, γιατί μαλώνει η μαμά! Αρκετά με το παρελθόν. Άσε που πεινάω τρελλά, βλέποντας τη φωτογραφία με τη συνταγή στο site του Αλέξανδρου Παπανδρέου».
Πέτρος: «Κι αυτή σε κοιτάζει, απλώς δεν το ξέρεις ακόμη! Μόνο ο
Σμυρναίικος μένει. Αυτός, ξέρει»!
